បទពិសោធន៍ដ៏ចម្លែកក្នុងឱកាសពិធីបុណ្យគោរពលិង្គ (Penis Festival)

លើកមុនខ្ញុំបានបកស្រាយពីប្រវត្តិនិងគោលបំណងនៃពិធីបុណ្យគោរពលិង្គរបស់ប្រទេសជប៉ុនរួចហើយ ឯលើកនេះខ្ញុំនឹងរៀបរាប់ពីដំណើរកម្សាន្ដរបស់ខ្ញុំក្នុងការចូលរួមពិធីបុណ្យនេះ។ តាមពិតទៅខ្ញុំចង់បកស្រាយពីរៀបវារៈនៃពិធីបុណ្យនេះ ដើម្បីឲ្យអ្នកដឹងពីសកម្មភាពរបស់អ្នកប្រារព្ធពិធីបុណ្យនេះតាមលំដាប់លំដោយ។ ប៉ុន្តែ ដោយសារខ្ញុំខ្លួនឯងក៏មិនសូវយល់ច្បាស់អំពីរឿងនេះ ទើបខ្ញុំសម្រេចចិត្តនិយាយពីបទពិសោធន៍របស់ខ្ញុំផ្ទាល់តែម្ដង។

១. ដំណើរផ្សងព្រេងស្វែងរករូបចម្លាក់លិង្គ

ពិធីបុណ្យនេះចាប់ផ្ដើមពីម៉ោង ១០ កន្លះព្រឹក ក៏ប៉ុន្តែខ្ញុំសម្រេចចិត្តទៅចូលរួមពីម៉ោង ១១ កន្លះវិញ ដោយសារម៉ោងនេះ ជាវេលានៃការដើរដង្ហែរូបចម្លាក់លិង្គទាំងបីតាមផ្លូវ ចេញពីវត្ត Kanayama ទៅ។ ខ្ញុំទៅដល់ទីនោះតាមរយៈរថភ្លើង និងចុះនៅស្ថានីយ៍រថភ្លើង Kawasaki Daishi (川崎大師) នៃទីក្រុង Kawasaki។ គ្រាន់តែចេញពីស្ថានីយ៍រថភ្លើងនោះភ្លាម ខ្ញុំក៏ប្រទះឃើញមនុស្សមួយហ្វូងដើរតាមចិញ្ចើមផ្លូវ និងឈរព្រោងព្រាត ដើម្បីត្រៀមខ្លួនទស្សនា និងថតរូបភាពនៃព្យុហយាត្រាដង្ហែលិង្គយក្ស។ ក្នុងហ្វូងមនុស្សទៀតសោត ភាគច្រើនជាជនជាតិបរទេស។

ខ្ញុំបានទៅឈរមើលក្នុងហ្វូងមនុស្សនោះ តែចៃដន្យអី ពួកយើងឈរនៅចំខុសទិសដៅនៃការហែនោះ នាំឲ្យបាត់បង់ឱកាសឃើញលិង្គយក្សទាំងបី។ តែខ្ញុំមិនចុះចាញ់ទេ ហើយបានចេញពីហ្វូងមនុស្សនោះ និងខំដើរផង រត់ផង ព្រមទាំងសាកសួរអ្នកភូមិផង អំពីទីកន្លែងរបស់ក្បួនដង្ហែនោះ ព្រោះពេលនោះ វាបានរសាត់ដាច់ពីកន្ទុយភ្នែករបស់ខ្ញុំហើយ។ ខ្ញុំខំដើរតាមផ្លូវដែលអ្នកភូមិប្រាប់ ក៏នៅតែមិនអាចរកឃើញ តែបែរជាប្រទះនូវហាងជាច្រើនលក់វត្ថុអនុស្សាវរីយ៍ និងស្ករគ្រាប់រូបលិង្គទៅវិញ។

ដោយខកចិត្តខ្លាំងព្រោះរកលិង្គយក្សមិនឃើញ ខ្ញុំក៏ដាច់ចិត្តទិញស្ករគ្រាប់រូបលិង្គមួយដើម (ម្យ៉ាងខ្ញុំចង់សាកញ៉ំាវាយូរហើយ)។ គ្រាន់តែទិញបានស្ករគ្រាប់លិង្គនោះភ្លាម ខ្ញុំក៏ស្រាប់តែប្រទះឃើញក្បួនដង្ហែនោះភ្លែត (បើមានវាសនា វាគង់តែជួបមែន! I believe in destiny. I believe in forever 🎶.)

តាមប្រពៃណី ក្បួនដង្ហែនេះ មានមនុស្សបីក្រុមដើរលើកជើងតម្កល់លិង្គចំនួនបី។ ជើងតម្កល់ទីមួយឈ្មោះ Kanamara Dai Mikoshi មានផ្ទុករូបចម្លាក់លិង្គឈើ ដែលមានអាយុកាលចាស់ជាងគេ។ ជើងតម្កល់ទីពីរឈ្មោះ Kanamara Fune (Boat) Mikoshi ដែលមានផ្ទុករូបចម្លាក់លិង្គលោហៈពណ៌ខ្មៅ។ មួយទៀត មានផ្ទុករូបចម្លាក់លិង្គដ៏ធំ (no pun intended) ជាងគេពណ៌ផ្កាឈូក ដែលមានឈ្មោះថា Elizabeth Mikoshi (ឈ្មោះពិរោះជាងខ្ញុំទៅទៀត🥲) ។ ហេតុអ្វីបានជាវាមានឈ្មោះបែបនេះ? នេះគឺដោយសារតែវាត្រូវបានបរិច្ចាគដោយ Elizabeth Kaikan។ ជើងតម្កល់ពីរដែលរៀបរាប់ដំបូងនេះត្រូវបានសែងដោយអ្នកភូមិ ឯ Elizabeth Mikoshi វិញត្រូវបានសែងដោយក្រុមបុរសស្លៀកពាក់និងផាត់មុខជាស្ត្រី។

Kanamara Dai Mikoshi

តែគួរឲ្យស្ដាយ ខ្ញុំបានឃើញតែ Kanamara Dai Mikoshi និង Elizabeth Mikoshi ប៉ុណ្ណោះ។ ឯលិង្គពណ៌ខ្មៅវិញ មិនដឹងបាត់ស្រមោលទៅណាទេ។ តែមិនថ្វីទេ ព្រោះគោលដៅធំរបស់ខ្ញុំគឺ Elizabeth 😌។

Elizabeth Mikoshi

ក្រោយពេលក្បួនដង្ហែត្រូវបានបញ្ចប់ Elizabeth ត្រូវបានគេយកទៅតម្កល់ជាបណ្ដោះអាសន្ននៅក្នុងសួនច្បារមួយក្បែរនោះ។ នៅទីនោះ មានស្តង់លក់ស្ករគ្រាប់ វត្ថុអនុស្សាវរីយ៍ និងអាវយឺតរូបលិង្គនិងទ្វារមាស។ មានមនុស្សជាច្រើននៅកកកុញតម្រង់ជួរគ្នាទិញស្ទើរគ្រប់ស្តង់។ អ្នកខ្លះទៀត បៀមស្ករគ្រាប់ទាំងនោះ និងថតរូប (ដែលខ្លួនឯងកំពុងបៀមស្ករគ្រាប់នោះ)។ ដោយសារតែវាជានិទាឃរដូវ ក៏មានមនុស្សជាច្រើនទៀតមកជាមួយក្រុមគ្រួសារ កូនៗ និងមិត្តភក្ដិក្នុងគោលបំណងមើលផ្កាសាគូរ៉ារីក។ សរុបទៅ បរិយាកាសគឺពោរពេញទៅដោយភាពសប្បាយរីករាយ និងធូរស្បើយតែម្ដង!

ចុះខ្ញុំវិញ តើខ្ញុំបានធ្វើអ្វីដែរក្នុងឱកាសនោះ?

២. ការញ៉ំាស្ករគ្រាប់រូបលិង្គ

ខ្ញុំបានធ្វើរឿងដែលខ្ញុំចង់ធ្វើយូរមកហើយ ដែលនោះគឺការទៅទិញស្ករគ្រាប់រូបលិង្គមកញ៉ំា (ខ្ញុំទិញមួយដើមទៀត ទោះខ្ញុំបានទិញមួយរួចហើយ។ មិនដឹងថាពៅពេលនោះកំពុងគិតអីទេ) ។ បន្តបន្ទាប់ពីនេះ គឺការរងទុក្ខទារុណ ព្រោះត្រូវអង្គុយបៀមស្ករគ្រាប់មួយដើមនេះក្នុងរយៈពេល៣ម៉ោងទម្រាំតែអស់! នេះគឺព្រោះតែស្ករគ្រាប់នេះពិតជាធំ (ដល់ថ្នាក់ថ្គាមខ្ញុំត្រូវចុករោយ) ហើយរឹងដូចថ្ម (អាចគាប់ក្បាលបែក)។ ឯរសជាតិវិញ… គឺធម្មតាដូចស្ករគ្រាប់ដទៃទៀត មិនពិសេសអីណាស់ណាទេ (ស្ដាយលុយ🥲)។

សរុបសេចក្ដីមក ពិធីបុណ្យនេះពិតជាចម្លែក ដែលជនបរទេសដែលមកប្រទេសជប៉ុនគួរមកចូលរួមទស្សនាយ៉ាងហោចណាស់មួយដងដែរ ដើម្បីឲ្យដឹងថាជប៉ុនអាចធ្វើរឿងចម្លែកបានដល់កម្រិតណា បើទោះបីជាសង្គមប្រទេសនេះស្ងប់ស្ងាត់ និងមានក្រិត្យក្រមខ្លាំងក៏ដោយ (តែ anime របស់វាកាន់តែចម្លែកទៅៗហើយ)។ គ្រាន់តែថា កុំធ្វើដូចខ្ញុំដែលរំភើបខ្លាំងពេករហូតដល់ទិញស្ករគ្រាប់រូបលិង្គនោះដល់ទៅពីរបីដើមទៅបានហើយ!