ខ្ញុំស្ទើរតែទម្លាក់សៀវភៅនេះចោល - ប្រលោមលោករឿង “ជំនួញផ្កាស្លា”
អ្នកនិពន្ធ៖ ម៉ូលីនណា និងឆោម សុពៅ
ចំនួនទំព័រ៖ ២៣២
ភាសា៖ ខ្មែរ
ខ្ញុំទិញសៀវភៅនេះនៅ៖ បណ្ណាគារអន្តរជាតិ
ប្រភេទរឿងបែប៖ មនោសញ្ចេតនា កំប្លែង សម្រាប់យុវវ័យ
Pace៖ medium
ការវិឌ្ឍផ្ដោតលើ៖ សាច់រឿង
អារម្មណ៍ពេលខ្ញុំអាន៖ 😃😫😆😐
វាធ្វើឲ្យខ្ញុំ៖ ចង់ឈប់អាន
ពិន្ទុ៖ ២.៧៥
សាច់រឿង
មនុស្សស្រី ពេលអាយុខ្ទង់ដប់ ប្រៀបដូចជាគ្រាប់បាល់
មនុស្សប្រុស១១នាក់តាមដណ្ដើមយកមកគ្រប់គ្រង
ដល់ពេលអាយុខ្ទង់ម្ភៃ នាងប្រៀបដូចជាគ្រាប់ប៉េងប៉ុង
មនុស្សប្រុស២នាក់ដណ្ដើមចង់ធ្វើជាម្ចាស់
ដល់ពេលអាយុខ្ទង់សាម នាងប្រៀបបាននឹងគ្រាប់កូនហ្គោល
គឺគេនឹងវាយទៅឲ្យឆ្ងាយយយយយ
បើជ្រុលតែជិតក្លាយជាគ្រាប់កូនហ្គោលទៅហើយ
យើងពីរនាក់រៀបការបោកយកចំណងដៃតែម្ដងទៅ
ជំនួញបែបនេះ តែមួយយប់អាចក្លាយជាអ្នកមានណា…
ចាប់អារម្មណ៍ទេ?
មាននរណាទៅដឹងថា
ភាពឯកាអាចនាំពួកយើងមកដល់ចំណុចនេះទៅ…
(ដកស្រង់ពីក្របសៀវភៅខាងក្រោយ)
ចំណាប់អារម្មណ៍
សៀវភៅនេះបានធ្វើឲ្យខ្ញុំប្រែប្រួលការគិត និងការរំពឹងទុកលើគុណភាពវាពីរបីសា។ ដំបូង ខ្ញុំមិនបានរំពឹងច្រើនពីវាទេ ដោយគ្រាន់តែគិតថា វាជារឿង romantic comedy មួយដែលអាចឲ្យខ្ញុំរីករាយនឹងអានពេលទំនេរ។ តែពេលអានអារម្ភកថា និងខ្លឹមសារក្នុងប៉ុន្មានទំព័រដំបូង ខ្ញុំក៏ត្រេកអរព្រោះវាចោទសួរទាក់ទងនឹងបញ្ហានៃការរៀបអាពាហ៍ពិពាហ៍ដូចជា “ហេតុអ្វីត្រូវរៀបការ?” “តើអ្នកដែលរៀបការយឺតជាងគេ ជាមនុស្សមិនគួរឲ្យរាប់អាន ឬបរាជ័យមែនទេ ទើបគ្មានគេរៀបការជាមួយ?”។ ខ្ញុំបានគិតថា ប្រហែលជាខ្ញុំអាចទទួលបានមេរៀនដ៏មានតម្លៃ ដែលអ្នកនិពន្ធចង់បរិយាយតាមរយៈសាច់រឿងនេះហើយ។ តែនៅទីបំផុត អ្វីដែលខ្ញុំទទួលបាន គឺការខកបំណង។
ជាដំបូង គំនិតពិចារណាដែលគួរតែយកមកលើកឡើងនោះ បែរជាត្រូវបិទបាំងដោយរឿងស្នេហារបស់តួអង្គឯក និងរឿងជំនួញបោកប្រាស់របស់ពួកគេ។ ខ្ញុំដឹងថា នេះគឺជាសាច់រឿងសំខាន់ដែលអ្នកនិពន្ធចង់សរសេរ តែខ្ញុំគិតថា បើគំនិតពិចារណាខាងលើនេះត្រូវបានលាតត្រដាងនិងសង្កត់ធ្ងន់ជាងនេះ វានឹងធ្វើឲ្យរឿងនេះដក់ជាប់ក្នុងចិត្តអ្នកអាន (យ៉ាងហោចណាស់ខ្ញុំម្នាក់ដែរ) ក្រោយបញ្ចប់រឿងនេះ មិនមែនគ្រាន់តែអានហើយសើចចោលទេ (ដែលនេះជាអ្វីដែលខ្ញុំបានធ្វើ ដើម្បីអានរឿងនេះឲ្យចប់)។
ពេលខ្លះខ្ញុំចង់ចាប់ទះតួអង្គក្នុងរឿងនេះមួយដៃពីរ 😌
ទន្ទឹមនឹងនេះ តួអង្គក្នុងរឿងនេះក៏មិនគួរឲ្យចូលចិត្តដែរ។ ពួកគេធ្វើឲ្យខ្ញុំអានទាំងតឹងទ្រូង។ ជម្លោះរបស់ពួកគេធ្វើឲ្យខ្ញុំនេះតឹងសរសៃកតែឯង ទាំងដែលខ្ញុំមិនមែនជាអ្នកឈ្លោះផង (ឬក៏នេះជាសិល្ប៍វិធីនិពន្ធល្អ ព្រោះវាធ្វើឲ្យខ្ញុំមានអារម្មណ៍ម្យ៉ាងពេលអាន?)។ ជីរ៉ាដែលជាតួឯកស្រី ជាមនុស្សអាត្មានិយម គិតថាខ្លួនឯងត្រូវរហូត ឯតួប្រុសឈ្មោះផេនវិញ ជាមនុស្សដែលធ្វេសប្រហែស តែខ្ញុំអាចយោគយល់បានពេលខ្លះ។ ក៏ប៉ុន្តែ មានរឿងមួយដែលធ្វើឲ្យខ្ញុំខឹង និងមិនសូវចូលចិត្តគេនោះគឺ ការដែលគេហ៊ានចេញមុខមកសម្រេចចិត្តរឿងរៀបការឲ្យជីរ៉ា ទាំងដែលនាងមិនត្រូវការជំនួយពីគេ។ អ្នកអានដទៃអាចគិតថា វាពិតជា romantic ណាស់ដែលគេទៅធ្វើបែបនោះ តែខ្ញុំគិតថា វាជាការមិនគោរពសិទ្ធិ ការមិនឲ្យតម្លៃទៅលើបញ្ហាផ្ទាល់ខ្លួនរបស់ជីរ៉ាទៅវិញទេ។ មិនតែប៉ុណ្ណោះ មានរឿងមួយទៀតដែលខ្ញុំហួសចិត្តនឹងគេតែម្ដង។ គេបានបង្កើតកំហុសមួយដ៏ធំ តែគេសម្រេចចិត្តលាក់ទុករហូតទាល់តែគេដឹងច្បាស់ថា គេនឹងមានសុវត្ថិភាព ទើបគេហ៊ានសារភាព។ ខ្ញុំអាចយល់បានថា វាអាចប៉ះពាល់ដល់ទំនាក់ទំនងគេនិងតួអង្គម្នាក់ទៀត តែបញ្ហានោះមិនមែនជាការសរសេរអក្សរខុសហើយលុបបានទេ ទោះបីជាយ៉ាងណា គេគួរតែសារភាពតាំងពីដើមមក។ ខ្ញុំជឿថាគេជាមនុស្សល្អ តែដោយសារតែបញ្ហាមួយនេះ គេក្លាយជាបុរសកំសាកក្នុងភ្នែកខ្ញុំ។
មានចំណុចល្អខ្លះដែរទេតើ! 🤔
ទោះជាយ៉ាងណាក៏ដោយ រឿងនេះក៏មានចំណុចល្អៗមួយចំនួនផងដែរ។ បើនិយាយឲ្យត្រង់ទៅ រឿងនេះកំប្លែងណាស់។ វាធ្វើឲ្យខ្ញុំសើចឮៗជាច្រើនលើកច្រើនសា ហាក់ដូចជាអ្នកនិពន្ធដឹងពីចំណុចរសើបរបស់ខ្ញុំអ៊ីចឹង។ ខ្ញុំសូមលើកទឹកចិត្តអ្នកនិពន្ធបន្តសិល្បវិធីនៃភាពកំប្លែងរបស់ពួកគាត់បន្តទៀត។ តែស្របពេលជាមួយគ្នានេះដែរ ប្រហែលជាដោយសារគាត់ចង់ឲ្យកំប្លែងខ្លាំង គាត់ក៏បានយកបញ្ហាធំដុំមួយមកបញ្ចប់ក្នុងលក្ខណៈកំប្លែងទៅវិញ។ វាបានធ្វើឲ្យខ្ញុំសើចព្រួសទឹកចេញមក តែពេលសើចហើយ ខ្ញុំក៏ទៅជាមិនសូវពេញចិត្តនឹងការបញ្ចប់បែបនេះ។ ប្រសិនបើឲ្យតួអង្គពិភាក្សាគ្នាឲ្យសាច់ការ ខ្ញុំគិតថាវានឹងល្អជាងនេះ គ្រាន់តែថាវាអាចនឹងបន្ថយភាពកំប្លែងឬភាពភ្ញាក់ផ្អើលមួយកម្រិតដែរ។ មួយទៀតនោះ ខ្ញុំពេញចិត្តនឹងការវិវត្តរបស់ជីរ៉ាដែលជាស្រីឆ្នាស់។ នាងបានប្រែប្រួលពីការមានតែភាពអត្មានិយម មិនឱនក្បាលចំពោះនរណាម្នាក់ ទៅជាមនុស្សម្នាក់ដែលហ៊ានលះបង់កិត្តិយសដើម្បីចិញ្ចឹមគ្រួសារ។ នេះជាចំណុចដែលធ្វើឲ្យខ្ញុំទន់ចិត្ត (បន្តិចបន្តួច) ចំពោះរឿងនេះដែរ។
សរុបមក សាច់រឿងចំបងដែលទាក់ទងនឹង “ជំនួញផ្កាស្លា” រៀបការបោកយកលុយចំណងដៃនេះ គឺគួរឲ្យចាប់អារម្មណ៍មែន។ តែចរិតតួអង្គដែលមិនគួរឲ្យចូលចិត្ត (បើនៅក្នុងជីវិតពិត ខ្ញុំមិនចង់ជ្រលក់មាត់ជាមួយ) ជាកត្តាដែលធ្វើឲ្យខ្ញុំស្ទើរតែទម្លាក់សៀវភៅ ឈប់អានពាក់កណ្ដាលទី។ តែខ្ញុំគិតថា បើអ្នកចូលចិត្តមើលរឿងថៃដែលតួអង្គប្រុសស្រីជេរស្ដីគ្នាស្ទើររាល់ថ្ងៃនោះ អ្នកនឹងមានពេលវេលាដ៏សប្បាយរីករាយជាមួយនឹងប្រលោមលោកនេះ៕
